Afgeleverd (over zelfsabotage)
22
Juni 2024
Na jaren verbouwen. Na maanden voorbereiden. Na weken inpakken. Na dagen kuisen en afscheid nemen. Na uren mankracht en kilometers rijden. Na alle mogelijk denkbare manifestaties die tijd, energie en geld vragen, zijn wij eindelijk verhuisd naar een eigen (t)huis waar de natuur en de natuurlijke flow tot aan onze voordeur reikt!
Het werk is geleverd. De sleutel in onze handen opgeleverd.
I Am Sorry
Please Forgive Me
I Love You
And I Thank You
Aangeleverd
Ik ben iemand die geniet van het Aanleveren.
Of laat ik het anders formuleren.
Zolang iets van mij die tastbare (en vaak vermoeiende) tijd, energie en geld vraagt, voel ik een zeer duidelijke verbinding met dat waarnaar gestreefd wordt. Zelfs “trots” put ik uit mijn vechtlust, discipline, ervaring en organisatietalent om in die fase van “aanleveren” en creëren voluit te participeren. Wat het doel ook moge zijn, dit alles staat dan in verhouding tot mijn aangeleverde bijdrage. En ik geniet telkens van hoe dat doel dan zo vaak ook steeds dichter komt en perfect haalbaar blijkt.
Ik voel en bovenal, gelóóf, in die aanlever-fase met overgave dat mijn geleverde werk dat resultaat waard is. Met andere woorden, zolang ik veel tijd, energie en geld lever, en zolang het eindresultaat (nog) niet behaald is, voel ik mij … op mijn gemak. En dus ook goed natuurlijk.
Ik ben een “niet de bestemming maar de reis op zich is van belang”- type persoon merk ik op.
Ingeleverd
Maar… van zodra het eindpunt bereikt wordt… Van zodra het nagestreefde rustpunt komt, word ik onrustig.
Hoe hard, veel en graag ik ook naar iets toe werk, wanneer het moment zich aandient tussen het net behalen van het doel en het plukken van de vruchten ervan, dán komt de onrust.
Of simpel gesteld: eens op de bestemming, loop ik verloren. Anders gesteld: de onrust komt, wanneer er rust “dreigt”. Rust an sich is een trigger voor mij. Rust an sich voelt als onveilig aan voor mij.
Aha! Een patroon! Ik neem de tijd om dit in mezelf te onderzoeken. Want, zoals ik het afgelopen jaar over die patroontjes in mijn systeem zeg: Ik heb het ermee gehad! Ik heb in mijn leven genoeg rust ingeleverd!
Mijn intentie
Elke keer wanneer ik de overvloed mag aanschouwen van de nieuwe plek waar wij nu zijn, klopt het niet dat er iets anders is dan een rust. Een euforie. Een dankbaarheid. Een liefde. Meer overvloed, meer belofte, meer gezondheid, meer leven kan er bijna niet zijn! Mijn intentie is dat ik mij ook terug veilig voel om mij aan dat Leven over te geven en ervan te genieten!
Saboteur
Maar niets van wat zou kloppen is er. Geen rust. Geen euforie. Geen dankbaarheid. Neen. Het is daarentegen een onrust die met de dag toeneemt. En dan ben ik nog beleefd en zacht over hoe die onrust zich vertaalt. Een korte bloemlezing uit de gedachten die zich bij het ervaren van die overvloed in mijn tuin overvloedig in mijn systeem stort:
“Ik kan toch niet vragen van mensen dat ze speciaal tot hier moeten komen voor coaching. Misschien moet ik gewoon een andere job zoeken.”
“We zullen zeker dit huis verliezen aan een brand of zo. Misschien moeten we het gewoon verkopen.”
“Voor de opleiding waar ik mij ingeschreven heb, zal ik toch alleen maar ontgoochelen en falen, misschien moet ik mij uitschrijven.”
En dan vooral “last but not least” (en menig variant hierop):
“Het is misschien beter om gewoon die kinderwens los te laten, want hoe krijg ik het allemaal voor elkaar gecombineerd met dat toekomstig werkloos en dakloos zijn?”
En hoe fantasierijk deze gedachten kunnen zijn, NOOIT zou ik een scenario kunnen bedenken over een pandemie… met lockdowns… nieuwe regels en wetten. In het kort: wie sowieso al vatbaar is voor SABOTAGE werd amper een paar jaar geleden voor zeer lange tijd wel getrakteerd op onrust en onveiligheid. Ik nodig je graag uit om even mild te zijn voor je innerlijke saboteur in de jaren waar we doorheen zijn gegaan.
Waar ik tijdens het “aanleveren” geloof in de toekomstige manifestatie(s), lijkt het alsof mijn lichaam op celniveau op het moment dat het komt, zijn kar keert. Tegen mijzelf. En op manieren die ik bewust niet eens kan (be)grijpen, begint die te saboteren.
Op het moment dat het beoogde doel gehaald is en de eventuele vruchten zich beginnen te manifesteren om slechts geplukt te worden, vallen mijn geloof en mijn vertrouwen weg! Is het omdat ik mij niet waardig voel? Ik voel vooral … angst (onrust), meer dan verdriet eigenlijk. In het kort: ik kan niet ontvangen/toelaten.
Mijn lever
Zoals altijd manifesteert dat wat zich emotioneel en mentaal beweegt, ook fysiek. Sinds er echt momenten van rust kunnen genomen worden, laat mijn lever zich voelen.
Wat wil mijn lever mij aanleveren? De lever wordt vooral gelinkt aan het bewust worden en verwerken van woede… Maar wat heeft woede dan te maken met zelfsabotage? Als er iets zou moeten zijn dat er mee te maken heeft, dan zou het toch het hart moeten zijn? Want ik doe mezelf verdriet aan, toch?
Geleverde inzichten
Ik kreeg als kind iets te vaak de boodschap, op de meest doodgewone niets vermoedende momenten, over om het even wie met wie ik een relatie had “dat ze mij eigenlijk niet zo leuk/goed/fijn/slim/mooi vonden… als ik dacht“.
Dergelijke analyses, die als “waarheid” verpakt werden -vaak met een gefluister van beschermende geheimhouding, waarmee rapport bewerkstelligd werd tussen wie mij dit toevertrouwde en mijzelf als enige en dus exclusieve informant/beschermelinge- waren niet noodzakelijk op enige werkelijkheid gebaseerd maar is een zeer effectief mechanisme om dus dat rapport te bekomen als doel op zich.
Punt in dit artikel is dat ik geprogrammeerd ben om mij telkens op een rustig, ogenschijnlijk onbetekenend moment te verwachten aan een conclusie die negatief zal uitdraaien voor mij. Waarbij de boodschap sowieso verklaart waarom ik iets “onwaardig” ben.
Toch roept dit inzicht niet echt pijnlijke emoties op en mijn lever blijft steken. Mijn sabotage hangt misschien niet echt samen met wat anderen van mij zouden denken. Men mag mij gerust niet lief/fijn/goed/… vinden.
Dus ik moet verder gaan. Om tot een dieper begrip te komen van deze zelfsabotage, komt ineens mijn aandacht op het laatste stukje: … “als ík dacht“.
Het gaat hem niet zozeer over de boodschap dat ik niet goed genoeg ben, als wel om de boodschap dat ik het überhaupt niet doorhad hoe de vork écht in de steel zat.
De kwetsende boodschap an sich was niet van belang in vergelijking met het feit dat de fout eigenlijk bij mij lag door positief te denken in the first place. Het niet zien, of fout zien en dus dom/naïef/onnozel zijn, dát wekt enorm veel reactie in mijn lever.
Het mij willen verwittigen voor en beschermen tegen mijn eigen foutieve visie en interpretatie van de manifestatie, dát was liefde. Mezelf neerhalen ís de liefde, om erger te voorkomen.
Zodus, telkens wanneer ik de werkelijkheid percipieer als positief/fijn/liefdevol/rustig, dan wantrouw ik mijn eigen perceptie en houd ik het bewerkstelligde rapport in stand door om het even welke negatieve invulling van mezelf als waar aan te nemen en de woede te richten op mezelf omwille van mijn domme, onnozele, foutieve perceptie dat ik nog maar dénk dat alles goed is nu. En dit op het diepste niveau in de overtuiging dat ik mezelf op deze manier graag zie en bescherm.
Overgeleverd
Want vergeet alsjeblieft nooit dat om het even welk copingmechanisme in je lijf ontwikkeld is in de volle overtuiging jou te beschermen tegen datzelfde soort pijn als de allereerste keer ooit dat je het meemaakte.
Deze woede is dus vooral tegen mijzelf. Op het diepste niveau bedoeld om mezelf vanuit liefde te beschermen. Ik kan alleen even stil worden bij de vraag hoeveel generaties dit copingmechanisme wordt doorgegeven.
- Hoevelen in mijn voorouderlijke lijn voelden zich onwaardig voor geluk en overvloed?
- Hoevelen werden met corrigerende schuld en schaamte beantwoord wanneer ze hun wens uitten om geluk en overvloed?
- Hoevelen kregen de boodschap dat wanneer pech tussen hen en hun gewenste geluk en overvloed kwam, dit het bewijs was van hun dwaasheid en onwaardigheid en hun domheid om ooit anders te denken?
Natúúrlijk speelt mijn lever op. Natúúrlijk begrijp ik nu ook voor het eerst waarom de huid- en auto-immuunziekte “psoriasis” in mijn lijn genetisch doorgegeven wordt.
Afgeleverd
Maar ik zie in en leer dat dit natuurlijk geen liefde is zoals liefde bedoeld is.
Vraag is nu vooral:
- Hoe kan ik mijn lever ontslaan van deze job? Hoe kan ik het constante aanleveren omzetten naar afleveren en genieten?
- Hoe kan ik de liefde voor mezelf herschrijven van de overtuiging dat overvloed en geluk slechts foute, domme interpretaties zijn tot wat ze werkelijk zijn? Een natuurlijke flow voor wie kan ontvangen.
- Hoe kan ik mezelf leren genieten vanuit een vertrouwen (in plaats van een angst) dat ik het waard ben (in plaats van de evidentie dat ik onwaardig ben) en dat mijn gevoel van rust ook wijs (in plaats van dom) kan zijn?
Steeds meer vind ik antwoorden op mijn vragen in meditatie. Dat is nu misschien nog het krachtigst, want wanneer ik in google ingeef:
“woede + heling van de lever + voorouderlijk werk” + ENTER
Levert het mij als antwoord op: Ho’onoponopono.
Ho’onoponopono is een Hawaiaanse helingsritueel en meditatie voor radicale vergeving. En het wil zoveel zeggen als:
I am Sorry
Please Forgive Me
I Love You
And I Thank You
Vergeving is namelijk het enige antigif voor dit soort mechanismes. Ik ben klaar om mezelf het antigif cadeau te doen.
Bij het lezen van deze blog, dat dateert van een tijd vóór pandemieën uitbraken als een van de bodes van grote verschuivingen word ik toch even stil. Want dit mechanisme mét de stekende pijn in mijn lever helpt mij nú om met zoveel meer mildheid te kijken naar de diepe transformaties die ik ben doorgegaan.
Als persoon. Als jonge moeder. Als onderneemster.
Tijdens de afgelopen jaren heb ik het niet altijd “gehaald”. En ik heb de schuld héél lang bij mezelf gelegd hoe ik “dit in godsnaam niet zag aankomen of goed had ingecalculeerd”. Vandaag is het tijd om dit opnieuw neer te leggen en trots te zijn en mijn plek op te eisen in dit nieuwe begin met een nieuwe plek van vertrek.
Ik buig voor de energie van New Beginnings.
Wil jij graag begeleid worden naar JOUW New Beginning? Bekijk hieronder mijn aanbod en voel in wat bij jou past:
